Читать книгу Сляды волатаў - - Страница 10

Гэтак Ягорка пацвельваў дзеда да канца лета. А пачалося вось з чаго.

Вырашыў дзед абкасіць траву, што звісала над разоркаю на дачы. Пасля дожджыку вільготная трава касілася лёгка. Дзед ужо ад варотцаў да парога дайшоў. Узмахнуў касою – і спыніўся. Здалося, што нейкі шэры каменьчык ляжыць у разорцы. Адклаў дзед касу ўбок, апусціўся на калені. Сапраўды, пад травою ляжаў шэры камячок, жывы, хаця і не рухаўся. Зайчаня. Дзед схапіў яго ў прыгаршчы. Камячок адразу ажыў, цёпла заварушыўся ў дзедавых руках, пачаў драпацца лапкамі, пішчаць, як дзіця малое плача. Дзед расхінуў рукі і з цікавасцю глядзеў на зайчанятка. Вушкі на канцах цемнаватыя, паварушваюцца, спрабуе вызваліцца. А ўвесь велічынёй з дзіцячую пуховую рукавічку. Палюбаваўся дзед на звярка і апусціў яго на зямлю. Зайчанятка хуценька закумільгала па разорцы да ганка суседскай дачы і знікла пад ім.

Пра гэта дзед расказваў Ягорку тыдні праз два, калі яны ўдвух ехалі на дачу. Шкадаваў Ягорка, што яго не было тады і ён не пабачыў маленькага зайчыка.

Затое давялося бачыць падрослага. Калі падыходзілі да ганка, дзед нечакана спыніўся і таямніча паказаў сабе пад ногі. Ягорка прыгледзеўся, але нічога не мог угледзець. Блішчалі на траве кропелькі пасля нядаўняга спорнага дажджу, чарнела граззю града. Дзед тым часам паволі прысеў, выставіў уперад рукі і адважна плюхнуўся долу. І з-пад рук у яго нечакана выскачыў велікаваты, з ладнага коціка зайчык, на імгненне прыпыніўся, каб агледзецца, натапырыў лапушыстыя вушы і сігануў пад кусты парэчак.

Радасны Ягорка азірнуўся на дзеда. На ногі ўставаў не дзед, а сам чорт з балота! Твар чорны ад гразі, рукі чорныя, штаны таксама. Як тут не зарагочаш! Падумалася Ягорку, што і заяц, мабыць, з-пад кустоў глядзіць на дзеда і смяецца. Таму ў добрым гуморы Ягорка часам пацвельваў: «Лаві, дзед, зайца!».

Восенню Ягорку яшчэ раз давялося палюбавацца на іхняга дачнага зайца. Раніцай хлопчык сядзеў за сталом насупраць акна і ўгледзеў, як да былой капуснай градкі па-гаспадарску клыпаў прыгожы шэры звярок. Прысеў, павёў лапушыстымі вушамі. Ягорка падхапіўся, каб паклікаць дзеда. Заяц заўважыў Ягорку і вялікімі скачкамі кінуўся прэч.