Читать книгу Сляды волатаў - - Страница 14

Раніцаю дзед Алесь сабраўся ў суседнюю вёску ў магазін. За ноч снег ад марозу ператварыўся ў цалік, гэтакі цвёрды, што ў вялікіх бітых валёнках дзед ішоў напрасткі цераз поле і не правальваўся. Дзеду трэба было купіць у магазіне сёе-тое і пачастункі ўнуку. Дзед выбраўся раненька, каб вярнуцца, пакуль Ягорка спіць. А спіць ён на канікулах у дзеда доўга.

Калі дзед вяртаўся з магазіна, з ім здарылася прыгода, пра якую ён потым любіў расказваць. На палявой мяжы, парослай быльнягом, заўважыў ён чародку курапатак. Птушкі не ўзляцелі, а пабеглі да купкі лазовых кустоў і схаваліся там. Дзед падрыхтаваў стрэльбу і зайшоў да кусцікаў з другога боку. Курапаткі ўзляцелі, дзед стрэліў, і адна з іх упала.

Дзед падышоў да здабычы, узяў яе, палюбаваўся і паклаў у рукзачок, дзе ляжалі ягоныя пакупкі. Будзе Ягорку супчык з дзікай палявой курачкі.

Бадзёра крочыў дзед, дайшоў ужо да вясковых агародаў, як адчуў, што нешта шавеліцца ў ягоным рукзаку.

Спыніўся, зняў рукзак. Усё было на месцы, і нішто не варушылася. Дзед выняў птушку, паклаў яе на снег, а сам яшчэ раз зазірнуў у рукзак. І тут пачуў знаёмае «пырх» крыламі, павярнуўся і ўбачыў, што яго здабыча паляцела! Схапіў стрэльбу, пальнуў услед курапатцы, вядома ж, не пацэліў, і птушка знікла за суседнімі садамі. Здагадаўся дзед, што шрацінка не забіла, а толькі моцна ўдарыла курапатку, так што яна страціла прытомнасць. У рукзаку птушка ажыла. А калі дзед даставаў яе з рукзака, прыкінулася, што нежывая. Успомніліся дзеду паляўнічыя расказы пра тое, як умеюць прыкідвацца курапаткі. Яшчэ дзед падумаў, што Ягорка паверыць пра курапатку ў рукзаку, а баба не паверыць, бо яна лічыць, што ўсе паляўнічыя – хлусы і выдумшчыкі.