Читать книгу Сляды волатаў - - Страница 20

Меншаму Ягоркаваму браціку Максу надта хацелася трапіць у лес, у грыбы. Яго яшчэ рэдка адпускалі да дзеда на дачу. А Ягорка гэтулькі расказваў пра лес і пра грыбы.

І вось Макс трапіў на дачу і не адставаў ад дзеда: «Хацю ў лес, у грыбы!»

Сабраліся і пайшлі. А яшчэ лета, не зусім грыбная пара. Добра, калі пашчасціць на каласавічкоў – гэтак завуць летнія грыбы.

Лес не суцешыў. Крышку шэранькіх радовачак трапілася. Адгукнуліся яны на летні дожджык. А вось баравічок-каласавічок не трапляўся.

Ды тут невялікая прыгода здарылася: адкуль ні вазьміся наплыла хмарка і лінула даволі спорным летнім дожджыкам. Давялося дзеду хаваць унукаў пад кашлатай ялінай, як пад вялікім парасонам. А заадно і прывал ладзіць.

Распаліў дзед пад ялінаю невялікае вогнішча, нанізаў на ражончыкі кавалачкі сала, каб унукі самі яго на агні смажылі. Макс і пра грыбы забыўся. Надта ж спадабалася падсмажанае на ражончыку сала. Ды яшчэ з маладым агурочкам.

Пакуль падмацоўваліся, і дожджык скончыўся. Сонца выглянула, заблішчалі на лістах дрэў і на траве дажджавыя кроплі. Дзед перад выхадам з лесу зазірнуў да маладых елачак, што раслі пры асінніку. І во грыбное шчасце – між дзвюх елачак, як салдаты, стаялі два чырвонагаловікі! Адзін большы, са шляпкаю са сподачак, другі крыху меншы. Лічы, большы і меншы брацікі.

– Ягорка, Макс, бяжыце сюды! Якая птушка тут на дрэве сядзіць!

Унукі пабеглі, і востры на вока Ягорка не мог не ўбачыць грыбы.

– Дзед, якая птушка! Сюды глянь!

Грыбы ўнукі зразалі самі. І неслі іх дадому ў руцэ, як эстафету.

Сустрэчныя з захапленнем і зайздрасцю глядзелі на грыбных шчасліўчыкаў. Адна жанчына не ўтрымалася:

– Паглядзіце, якія чырвонагаловікі ідуць!