Читать книгу Сляды волатаў - - Страница 18

Нашы хатнія каты – з сямейства кашэчых. Яны адносяцца да дэкаратыўных жывёл, якіх чалавек гадуе для сябе і трымае пры сабе. Але не трэба забываць, што, як і іх родная сястра лясная рысь, нашы мілыя хатнія коцікі – з таго ж самага атрада драпежных звяроў. Таму і любяць паляваць на птушачак, на мышак. Драпежніцкі інстынкт не зусім заснуў у іх, упаляваная жыўнасць – іх любімая ежа. Жывучы пры чалавеку, каты палюбілі каровіна малако. Яны яго так любяць, што нават выходзяць на вуліцу ў вёсцы сустракаць з пашы кароў, бо ведаюць, што хутка гаспадыня налье ім цёплага сырадою.

А яшчэ каты любяць рыбу. Там, дзе пры вёсках цякуць рэчкі ці ёсць азёры, некаторыя каты самі ходзяць на рыбалку, хоць вядома, што вады яны не любяць, паспрабуй пырсні на іх. Але тыя, што сталі ад вялікага жадання рыбакамі, пераадолелі гэтую нелюбоў. Прыходзяць да вады, прыстройваюцца на беразе, дзе неглыбока, відаць пясчанае дно. Такія месцы вабяць верхаводак і іншую рыбу. Кот імгненна выпускае кіпцюры і лапаю з вады выкідае на бераг рыбіну. Гэтак жа сама ловяць рыбу і мядзведзі.

У дзеда Сашы жылі дзве рыжыя кошкі, мама і дачка. Дзед іх так і называў – старая і маладая. На рыбалку яны хадзіць не ўмелі, але рыбу любілі. На іх шчасце, да дзеда на летнія канікулы прыязджаў унук Алёша, заядлы рыбачок.

Калі яшчэ раніцаю ён збіраўся на рыбалку, яны церліся аб яго ногі і мурлыкалі – рыбку сабе заказвалі. Ды і адзенне Алёшава прапахла возерам і рыбаю, і гэты пах хваляваў кошак. З рыбалкі яны сустракалі яго ля веснічак, бо якая б часам і няўдалая атрымлівалася рыбалка, але кошкам рыба была.

У той вечар Алёша прынёс цэлы садок карасёў. Меншымі пачаставаў кошак, сабе з дзедам патэльню рыбы насмажыў. Астатніх карасёў выпусціў у выварку з вадою і накрыў накрыўкаю.

Раніцаю Алёша, як і звычайна, устаў ісці на возера, выйшаў на веранду. І пачуў металічны стук. Асцярожна зірнуў праз шкло веранды на двор. Ля вываркі з вадою гаспадарылі кошкі. Тое, што ў вадзе плёскаецца рыба, не давала ім спакою ўсю ноч. І зараз старэйшая кошка стаяла на задніх лапах ля вываркі, а пярэдняй спрабавала сапхнуць з вываркі накрыўку. Накрыўка была цяжкаватая і са стукам падала назад на выварку. Тады старэйшая кошка ўперлася ў накрыўку дзвюма пярэднімі лапамі, тут жа на дапамогу ёй прыйшла маладая. У чатыры лапы накрыўка лёгка сапхнулася з вываркі. Тады старэйшая ўскочыла на край вываркі і імгненна выкінула на зямлю аднаго карася, другога… З рыбаю ў зубах рыбачкі зніклі за кустамі парэчак.

Алёша стоена чакаў на верандзе. Праз некаторы час задаволеныя рыбачкі паказаліся з-за кустоў і зноў пакіравалі да вываркі. Алёша адчыніў дзверы веранды. Рыжыя зразумелі, што папаліся, і стралою сіганулі пад выратавальныя парэчкавыя кусты.

Цэлы дзень яны потым круціліся вакол вываркі, у якой смачна плёскаліся карасі, але зрабіць нічога не маглі. На накрыўцы ляжала цагліна.

Рыжым рыбачкам нічога не заставалася, як чакаць Алёшу з рыбалкі і церціся аб яго ногі, выпрошваючы рыбу.