Читать книгу Сляды волатаў - - Страница 16

Лета выдалася на дзіва спякотнае. Дажджу не было так даўно, што неглыбокая копанка зусім высахла.

Ягорку з Максам нічога – у крынічным возеры ў канцы вёскі вада ёсць, ды такая чыстая, прахалодная. Некалькі хвілін язды на веласіпедзе – і купайся колькі хочацца. Але ж увесь час у вадзе бавіць не будзеш. І ў самую гарачыню, апоўдні хлопцы адседжваюцца ў хаце, глядзяць тэлевізар альбо чытаюць кнігі. У драўлянай хаце і ў летнюю спякоту прыемны халадок.

Горай гусям. Іх у дзеда Сашы шэсць: старая гусь і пяць маладых. Яны ходзяць на поплаў за вёску шчыпаць траву. Але ж гусям патрэбна не толькі трава, але і вада. А сажалка сухая. Таму дзед Саша паставіў у садзе старыя цынкавыя ночвы, каб гусі маглі прыйсці з поплава папіць вады, нават і паплёхацца і адпачыць у садзе ад сонца ў цяньку пад яблынямі.

Таму ў хлопцаў ёсць абавязак – выліваць з ночваў брудную, ускаламучаную ваду і наліваць з калодзежа свежую да прыходу гусей.

На гэты раз хлопцы забыліся напоўніць ночвы. Седзячы ў хаце, яны пачулі незадаволенае гагатанне гусей у садзе, вызірнулі ў акно. Гусі стаялі ля амаль што парожніх ночваў, стукалі дзюбамі ў дно, але напіцца не маглі. Таму незадаволена і перагаворваліся між сабою.

Пакуль маладыя гусі тапталіся ля ночваў, старая гусь стаяла збоку, уважліва аглядалася, нахіляючы галаву то на адзін, то на другі бок, а потым паклыпала да плота. На плоце вісеў рукамыйнік. У ім была налітая вада. Падапхнуў шток рукамыйніка ўгору – і вада пацячэ, мый рукі, калі ласка.

Гусь, відаць, запомніла, як людзі мыюцца пад рукамыйнікам. Падышла да яго, разявіла дзюбу і падапхнула шток угору. Вада пацякла ў дзюбу. Раз, другі, трэці. Гусь крыху напілася, тады і маладыя выстраіліся ў чаргу да рукамыйніка.

Праўда, з рукамыйніка не надта нап’ешся, і, калі Ягорка выліў першае вядро калодзежнай вады ў ночвы, гусі дружна кінуліся да іх. Удосталь напіліся, паплёхаліся, прыселі ў цяньку, перад тым як яшчэ раз напіцца і ісці на траву.