Читать книгу Сляды волатаў - - Страница 4

Аздабленнем вясновага лесу, калі і зеляніны яшчэ амаль няма, калі і снег яшчэ не зусім сышоў, з’яўляюцца вясновыя кветкі. На высокіх сцяблінках паказваюцца белыя кветачкі, якія людзі называюць падснежнікамі. Гэта анемона белая, хаця між белых трапляюцца і жоўтыя. А за імі прыходзіць час пралесак, прыгожых сіне-фіялетавых кветак, якія густа ўсцілаюць зямлю пад дрэвамі, і на сонечных лясных пагорках, і ў прагалінах між суровых зялёных ялін. За імі белая сціплая анемона робіцца незаўважнай. У дадатак да пралесак прыходзяць лясныя фіялкі, пяшчотныя сіне-ліловыя кветкі. На гэтым сіне-фіялетава-ліловым фоне сапраўднымі каралямі выглядаюць ландышы – большыя ростам, з сакаўнымі лістамі, між якіх, быццам пацеркі, нанізаны на сцябліны круглыя шарыкі кветак. Ды і водар ландыша намнога мацнейшы, чым тонкі пах фіялак. Крыху пазней з’явяцца і ключыкі – першацвет вясновы. Кветкі ў яго невялікія, сабраныя парасончыкам, бледна-ліловыя, жоўтыя ў сярэдзіне.

Любяць лясныя кветкі за іх прыгажосць людзі. Але і вялікія рудыя лясныя мурашкі – мурашы – таксама. Праўда, цікавяцца яны фіялкамі, калі на іх з’явіцца насенне. Зярняткі фіялак схаваныя ў кропелькі смачнага фіялетавага соку. Вось з-за гэтага соку, якім мурашы любяць ласавацца, яны і разносяць насенне фіялак. Сок мурашы абсмоктваюць, а зярняткі застаюцца на зямлі, і з кожнага наступнаю вясною вырасце новы кусцік фіялак. Ну чым не кветкаводы гэтыя лясныя мурашкі?