Читать книгу Сляды волатаў - - Страница 8

Ягорка з дзедам выправіліся ў грыбы. Раніца была сонечная, сонца прыграваць пачало. Таму Ягорку піць захацелася. Ён сказаў дзеду:

– Я піць хачу!

Дзед ляпнуў рукою па палявой сумцы:

– Біклажку дома забыліся!

Трэба дадому вяртацца. Сумным стаў Ягорка. Надта ж яму хацелася знайсці баравік.

Дзед хітравата ўсміхнуўся:

– Тады папрасі кіслічку, каб цябе напаіла.

І паказаў на палянку паміж ялін, усю ў кісліцы. На кожнай раслінцы між трыма сэрцападобнымі лісцікамі блішчала кропелька расы.

– А як яе прасіць?

– Трэба на калені стаць і расінку з кіслічкі выпіць. Сарвеш рукамі – кропелька долу ўпадзе.

Дзед прысеў, сарваў некалькі кіслічак і пачаў жаваць. Ягорка здзіўлена паглядзеў на яго.

– Паспрабуй і ты, – прапанаваў дзед.

Ягорка сарваў кіслічку, пажаваў.

– А смачная! Зусім як шчаўе.

– Таму яе яшчэ і заечым шчаўем завуць.

– За гэта яе, напэўна, зайчыкі і любяць, заадно і расінкі п’юць, – здагадаўся Ягорка.

Смагі ён ужо не адчуваў. Нахіліўся, каб яшчэ сарваць, – і пад маладою елачкаю ўгледзеў ужо дарослага, крамянага баравіка з цёмна-карычневай шапачкай. Кіслічка не толькі напаіла, але і грыб Ягорку падаравала.