Читать книгу Сляды волатаў - - Страница 15

Усе ведаюць, што ліса – хітруня і прыгажуня. Але што гультайка вялікая – не ўсім вядома. А пра барсука яшчэ менш ведаюць. Не любіць ён красавацца, хоць звер прыгожы. Салідны, спаважны. Усё робіць не спяшаючыся, але і не марудзячы. Асабліва жытло сваё будуючы – нару. Яна і прасторная, і глыбокая, усё там упарадкавана, чыста і ўтульна, «пакоі» сухім лісцем высланы. Ліса ж сваю нару капае хапатліва, яна і вузкая, і цесная. Ды і косці ад здабычы, якую прыносіць лісянятам, прыбраць далей ад нары лянуецца. Таму ўлетку і непрыемны пах ад жытла лісінага стаіць навокал. З-за гэтага паху людзі часам і нару лісіную знаходзяць, раскопваюць, лісянят забіраюць, дома ў клетках гадуюць. А потым з іхніх шкурак зімовыя шапкі шыюць, прыгожыя каўняры робяць.

Ліса любіць па лесе шнырыць у пошуках зайчыка ці рабчыка. У час палявання і на барсуковую нару натрапіць можа. Пры адсутнасці гаспадара нару агледзіць, запомніць, дзе яна знаходзіцца. Якой лісе ў такой чыстай і прасторнай нары жыць не захочацца? Але барсук – звер дужэйшы, яго з нары не выжывеш.

Вось і пачынае ліса асаду барсуковага жытла па-свойму. Ля кожнага ўвахода ў яго прыбіральню наладжвае. Барсук не можа трываць паху лісінага памёту. Сапе, чмыхае, прыбіраючы, а пакараць шкодніцу не можа: ліса хутчэй за яго бегае, паспрабуй дагані.

Тыднямі цягнецца асада. І ўрэшце барсук не вытрымлівае, ідзе шукаць у лесе іншую прыдатную мясціну і пачынае капаць сабе новую нару. А ліса, пераканаўшыся, што барсук сышоў назаўсёды, засяляецца ў барсуковы апартаменты.

Аднак барсукоў у лесе намнога-намнога меней, чым лісіц, і хочаш не хочаш, але хітрым прыгажуням даводзіцца капаць норы самім і жыць у сваіх норах.