Читать книгу Lewensblik - Marzanne Leroux-Van der Boon - Страница 13

Oomblik in die wind

Die dag breek wondermooi oor Agulhas se see. My man roep my uit die bed om te kyk hoe die branderskuim eers rosig en toe goud word, die blou berg dynserig agter. Maar aan die ontbyttafel skud ons gasvrou haar kop: “Hier kom ’n storm aan, lelike wind.”

Ons vat die grondpad tot by die kus en daarna langs die skilder­agtige Pearly Beach, Uilenkraalsmond, Franskraal, Gansbaai, Stanford. Verlustig ons aan die fynbos wat welig alkant van die pad groei.

Maar die son het verflou, van die Kaap se kant af stapel die wolke en die wind dwarrel al hewiger deur die struike.

By Hermanus haal honger ons in. Ons stop by die mooie waterfront. Toe ek my deur oopmaak, ruk die wind dit byna af en pluk my letterlik uit die motor.

Ek staan bedroë in die woedende aanslag terwyl my man die motor sluit, klou aan my donkerbril en oopgewaaide skouertas. Ons strompel die naaste restaurantjie binne en val uitasem neer. ’n Kelner bring die spyskaart. Ek wil my dogter bel en sê ons is binne ’n uur op Kleinmond. Maar my selfoon is weg! Drie maal krap ek my tas uit. Maar hy is weg. Vrees slaan om my hart. My foon is skaars ’n maand gelede opgegradeer en is piepklein. Tel hom net op en steek hom in jou sak.

“Hy’t in die motor uitgeval, jong,” sê my man onbewoë agter sy koerant.

Ek hardloop deur die brullende wind terug, bid asemloos: “Asseblief, Here, asseblief!”

Foontjie is nie in die motor nie.

Terug in die restaurant het ons kos aangekom, maar ek het geen erg aan eet nie.

“Jy’t nie goed gekyk nie,” sê my gade en stap self deur die wind terug. Maar ek hét goed gekyk.

My verstand het gevries. Hoe maak ’n mens nou weer?

Ek skakel my seun. Hy sê wat ek moet bel om die foon te stop, dat ek dit by die polisie moet rapporteer vir die versekering. “Maar, luister,” sê hy nugter, “hy’t seker geval toe jy uitgeklim het, gaan kyk onder die motor.”

Ek lê my derde tog deur die stormwind af. Ek sê kwaad vir die Here: “Is dit nou régtig nodig?”

Daar lê niks onder die motor nie.

Asem om te hardloop het ek nie meer nie. Ek loop terug en sê bitter: “Dis nie regverdig nie!” Ek dink aan my foontjie in sy trendy pienk leersakkie en die wind waai my selfjammer-trane in my gesig terug.

Nors weier ek die aantreklike broodjies wat my man aanbied. Ek worstel om uit te maak wat oor sý foon geprewel word van hoe ek my verlore foon moet stop.

Toe staan daar twee mans voor my. Een is ons kelner, die ander ’n sekuriteitswag.

“Mevrou,” sê die kelner, “ek het sekuriteit van die selfoon laat weet.”

Hy moes my paniek gehoor het.

Die sekuriteitsman hou Pienkfoontjie na my uit. “Hy’t onner daai wit Tazz ingewaai, Mevrou. Ek het hom hoor lui toe ek verby­loop.” Sy tande lag wit in sy blinkende swart gesig.

Ek soen hom sonder meer.

In die motor op pad Kleinmond toe herstel ek mettertyd van my histerie. En toe ek my asem terugkry, hoor ek die geliefde stem, soos sy dissipels Hom in daardie ander windstorm gehoor het: “Waarom was jy so vervaard, kleingelowige?”

Ek knyp my oë styf toe. “Abba,” fluister ek, “ek dag die wind waai my weg.”