Читать книгу Lewensblik - Marzanne Leroux-Van der Boon - Страница 6

Blomtyd

Anderdag sit ek in die motor voor die ou Rhenish Instituut, die kunsskool, op die Braak in Stellenbosch vir my man en wag. Meteens daag ’n herinnering so helder by my op dat ek skrik daarvan. Toe my dogter, Lenska, so vyf of ses was, kom ek op ’n dag met haar hierheen. ’n Vriend van my was toe die hoof en ek wou atmosfeer vang met die oog op ’n roman wat ek aan die skryf was.

Met haar aan die hand draai ek die koperknop van die voordeur oop. Onmiddellik kom die reuk van verf en terpentyn ons behaaglik tegemoet. Aan die hoë plafon brand hanglampe teen die skemering van die koue, winterse middag. Ons gaan staan voor ’n antieke bruin laaikassie met ’n kleimodel van ’n paartjie in innige omhelsing daarop. Die kind kyk met verwondering na die lig wat betowerend daaroor speel.

Ons loop langs die pragtige olieverfskilderye wat teen die muur hang. Langs mooie houtskoolsketse van sprekende gesigte. Oral staan ligbruin, pragtig geboetseerde figuurtjies van klei in alle moontlike posisies. Alleen aan my dogter se vingertjies om myne voel ek haar belewenis.

Byna almal is al huis toe. As ons met die breë houttrappe na bo gaan, klink ons voetstappe hol in die koue lug. Halfpad die trap op is ’n raam, in die vensterbank staan ’n kunswerk van keramiek, twee blou-wit voëls op kaal boomtakke. Bo glim ook lampe oor die houtvloerplanke. My kind kyk na my, haar oë is baie blou.

Ek sien die skoonheid rondom haar daarin weerkaats. Ek gaan sit met haar in ’n breë vensterbank en kyk af op die binneplaas onder ons. Ons sien die verdroogde blomme van die hortensia, wat nog steeds persblou is, terwyl dit al Junie geword het. Êrens uit ’n aangrensende skool kom die yl klanke van ’n viool deur die mieserige weer na ons toe aangesweef.

So hewig is die herinneringsbeelde dat ek trane in my oë voel skiet. Het dié dae nes die Psalmis s’n soos rook verdwyn? Wat hou ek daarvan oor?

Maar toe kom ’n ander beeld ewe helder voor my geestesoog. My kleindogter, Aliyah, ewebeeld van haar ma, staan voor my studeerkamervenster intens na buite en kyk. Die lig val oor haar blonde hare en die sagte ronding van haar wang. Ek loop versigtig nader en kyk oor haar skouer. Voor die venster op die stoeptafel sit een van ons mak eekhorings. Sy handjies is afwagtend oor sy bors gevou. Hy kyk haar stip aan. Dis tyd vir sy laatmiddagkossie, weet sy dit nie? Sy gespierde lyfie blink in die son.

“Jou mooi ding!” fluister sy. Ons kyk na mekaar. Ek sien haar ma se verwondering van daardie dag lank gelede ook in haar oë.

Ek druk haar teen my vas. Van ses weke gelede se breinchirurgie is nog net ’n verdwynende letsel onder haar lang blonde hare te sien. In die blou-blou oë is nie ’n sweem van die angs en trauma merkbaar nie. Dié dae het inderdaad soos rook verdwyn. Want om haar gevou ál daardie tyd was volgehoue gebed van soveel mense oor die hele land. Ek onthou die vertroostende woorde wat ’n dierbare vriendin voor die operasie van die Here ontvang het: “Die stryd om die kind se lewe is verby!”

Nou kyk ek weer na die wit ou gebou tussen die akkerbome. Die wind roer lig deur die blare en dis of hulle fluister: “Niks van God se dae verdwyn ooit soos rook nie. Wat Hy in jou kinders saai, sal in húlle kinders blom.”