Читать книгу Москва – Афон. Mosca – Athos. Moscow – Athos. Μόσχα – Άθως - Александра Крючкова - Страница 5

Целуя словом чужих наречий,

Скажи мне: сколько смертей до счастья?

Мы оба помним, что там, у моря,

Где двери в Небо всегда открыты,

Сам Бог рыбачит…

Танцуя в чатах, держи надеждой,

Мечтой о Солнце, венце и крыльях,

Баюкай мифом, мол, там, у моря,

Где двери в Небо всегда открыты,

Чудес навалом…

Меняешь минус на плюс – растают

Два шесть три восемь км меж нами,

Мне страшно думать, что там, у моря,

Где двери в Небо всегда открыты,

Маяк погаснет…

Я слышу скрипку, и ты, ты тоже —

Не в наших душах иссяк Источник!

Мы знаем: если…, то там, у моря,

Где двери в Небо всегда открыты,

Волна зашкалит…

Любовью нежной – ещё нежнее! —

Согреем в стужу сердца седые,

И вместе – к звёздам, ведь там, у моря,

Где двери в Небо всегда открыты,

Гора – стремянка…

Baciando con la parola dei dialetti stranieri,

Dimmi, quante morti ci sono prima della felicità?

Ci ricordiamo entrambi, che in riva al mare,

Laddove le porte del Paradiso sono sempre aperte,

Sta pescando il Signore.

Ballando nelle chat, mi mantieni con la speranza,

Con un sogno del Sole, corona ed ali,

Dondolando il mito, che in riva al mare,

Laddove le porte del Paradiso sono sempre aperte,

Ci sono tanti miracoli.

Cambia il meno in più e si sciolgono

Due sei tre otto chilometri in mezzo,

Ho paura di pensare, che in riva al mare,

Laddove le porte del Paradiso sono sempre aperte,

Sarà spento il faro.

Sento il violino, ed anche tu, anche tu…

Non sono le nostre anime, in cui la Fonte si è prosciugata!

Lo sappiamo: se…, allora, in riva al mare,

Laddove le porte del Paradiso sono sempre aperte,

Accadrà lo tsunami…

Coll’Amore più tenero, anzi, ancora più tenero,

Riscaldiamo nel freddo i nostri cuori da eremiti,

E saliremo alle stelle, perché in riva al mare,

Laddove le porte del Paradiso sono sempre aperte,

Il Monte è scala…

Kissing gently with words of some foreign dialects,

Tell me, how more deaths are before happy end,

We remember it both – in that place, by the sea,

With the Paradise gates always open so wide,

God is fishing himself.

Dancing softly in chats, keep me here with hope,

With a dream of the Sun, summer crown and wings,

Sweetly swinging the myth – in that place, by the sea,

With the Paradise gates always open so wide,

Every wish will come true.

Change just minus to plus, and they’ll melt,

                                                                melt away,

All the two six three eight of kilometres between,

While I shudder to think – in that place, by the sea,

With the Paradise gates always open so wide,

The lighthouse’ll go out.

Yes, I hear the violin, and you do it as well,

Not in our souls the Saint Spring has run dry!

We both know: if…, then – in that place, by the sea,

With the Paradise gates always open so wide,

A tsunami will pass.

With the most tender love, rather more, even more,

Our grey hermit hearts will be warmed in the cold,

And we’ll rise to the stars – in that place, by the sea,

With the Paradise gates always open so wide,

Mount Athos is stairs.

Φιλώντας με με λέξεις άλλων γλωσσών,

πες μου πόσους θανάτους έχουμε αφήσει

πριν από την ευτυχία;

Και οι δύο θυμόμαστε ότι εκεί,

δίπλα στη θάλασσα, όπου οι πύλες του Παραδείσου

είναι πάντα ανοιχτές, ο ίδιος ο Θεός ψαρεύει…

Χορεύοντας στα chat, με κρατάς πίσω με ελπίδα

και όνειρα για τον Ήλιο, το στέμμα και τα φτερά.

Αγκάλιασέ με με τον μύθο ότι εκεί, δίπλα στη θάλασσα,

όπου οι πύλες του Παραδείσου είναι πάντα ανοιχτές,

υπάρχουν πολλά θαύματα…

Αν αλλάξεις το μείον σε πλέον, τα 2-6-3-8

χιλιόμετρα μεταξύ μας θα εξαφανιστούν.

Με φοβίζει να σκεφτώ ότι εκεί, δίπλα στη θάλασσα,

όπου οι πύλες του Παραδείσου είναι πάντα ανοιχτές,

το φάρος θα σβήσει…

Ακούω το βιολί, και εσείς – αυτό σημαίνει ότι η

πνευματική Πηγή στις ψυχές μας δεν εξαντλείται επίσης!

Γνωρίζουμε ότι αν…, τότε εκεί, δίπλα στη θάλασσα,

όπου οι πύλες του Παραδείσου είναι πάντα ανοιχτές,

θα ανέβει ένα τσουνάμι…

Με αγάπη τρυφερή – ακόμα πιο τρυφερή! —

θα ζεστάνουμε τις των αναχωρητών καρδιές μας

στο κρύο και θα κινηθούμε μαζί προς τα αστέρια,

γιατί εκεί, δίπλα στη θάλασσα, όπου οι πύλες

του Παραδείσου είναι πάντα ανοιχτές,

το βουνό είναι η σκάλα…