Читать книгу Жыцьмем - Анатоль Вярцінскі - Страница 12

Прымроілася мне ў сне

(мозг сонны на што ні здольны),

што сталі гадзіннікі ўсе —

наручны, насценны, настольны…

Спыніўся, бачу, і той,

што – на галоўнай вежы,

што з музыкай залатой

біць пачынаў першы.

Не йдуць,

$$$$не звоняць,

$$$$$$$$не б’юць…

Трывожуся: «Колькі ж часу?»

Яны не даюць адказу, —

не звоняць,

$$$$не б’юць,

$$$$не йдуць.

Замерлі ўсе як адзін,

I я ўсклікаю спрасоння:

«Дык колькі ж усё-ткі гадзін?

Якая дата сёння?

Год які на двары?

Ці новы ўжо, ці стары?

Пара надыходзіць якая?

Што нас заўтра чакае?..»

I чуецца мне адказ —

насмешлівая інтанацыя:

«Сказаць, што чакае вас? —

Інтэграцыя… Інтэграцыя…»