Читать книгу Жыцьмем - Анатоль Вярцінскі - Страница 3

Пеўня першага я пачуў праз сон.

Абудзіўся – пачуў я другога пеўня.

Недалёка ад вёскі жыву колькі дзён,

але неяк той спеў даляцеў неспадзеўна.

Праспявалі пеўні і трэці раз,

на ўсё той жа высокай, пранізлівай ноце.

I замоўклі… Забілася сэрца ў адказ.

Значыць, жыцьме мой родзе, мой народзе?

Значыць, вёска жыве?

Значыць, певень пяе? —

па законе, што тут здаўна існуе,

па законе нязменным, спрадвечным,

і прыродным, і чалавечым.

Так даўно павялося ў нашых краях,

што дзень новы нам певень абвяшчае,

абвяшчае і дзень ён, і зборы ў шлях,

і сяўбу, і касьбу, і збор ураджаю.

Певень гэты жывучы – пяючы наўздзіў.

Цяжка край уявіць без гэтай птушкі.

Ён Скарыну будзіў, ён Купалу будзіў,

ён будзіў касінераў Кастуся і Касцюшкі.

На маёй Беларусі певень пяе.

Певень голасна будзіць: «Беларусы, не спіце!

Тым, хто рана ўстае, таму Бог дае.

Прачынайцеся, справу рабіце!

Прабуджайцеся! Справу рабіць самы час!

Не здавайцеся паняверцы і скрусе!

Бо інакш праспіце свой апошні шанс…»

…Пеўні звонка пяюць на маёй Беларусі!