Читать книгу Жыцьмем - Анатоль Вярцінскі - Страница 9

Пытаюся ў дзядзькі Ігната,

як ставіцца ён да НАТА.

Ён хмыкнуў хітравата,

і чую я ў адказ

хрыплы дзядзькаў бас:

«Чаго ўжо тых хаўеры

баяцца нам, як халеры?

Не будуць чапаць яны нас.

Сам не рабі ліхога

і не бойся нікога.

Так вось мяркую

і я, і баба мая».

Тут адчыняецца хата

і выходзіць Агата.

Кажа: «Вы ўсё пра

НАТА? Далося ў знакі яно,

а мне дык ўсё адно.

На мой жа розум жаночы,

дык хай жыве, хто з кім хоча,

хто да каго ахвочы…»

Ігнат ускрыкнуў ажно:

«Ну, хопіць, Агата, досць!

Разышлася ты надта!

Што падумае госць?

Няма на вас, баб, НАТА!..»