Читать книгу Жыцьмем - Анатоль Вярцінскі - Страница 13

Прагучаў тройчы вокліч,

што Радзіма жыве.

Прагучала малітва

«Магутны Божа».

Пайшло рэха і сціхла.

А ў маёй галаве

усё тое ж пытанне

б’ецца трывожна…

Ты жывеш, Беларусь?

Беларусь, ты жывеш?

Беларусь, я не маю на ўвазе,

канешне,

што не сееш, не жнеш,

хлеб зусім не жуеш.

Беларусь, я пытаю

пра іншае нешта.

Што ў цябе на душы?

Што ў цябе за душой?

Што наогул з тваёю душою?

Ці ты, можа, ужо за тою мяжой,

дзе сама сабе стала чужою?

Што з душою тваёй?

Знежывела зусім?

Ці яе яшчэ нешта жывіць і грэе?

Я гляджу ў твае вочы —

дзе вачэй тваіх сінь?

Твае вера, любоў і надзея?

Я гляджу ў твае вочы —

мала радасці ў іх.

У вачах тваіх —

скруха, страх ды пакора.

Ды яшчэ, як сказаў

хтось з прарокаў тваіх,

«Беларусі мужыцкай

адвечнае гора».

Я гляджу ў твае вочы:

што ў іх – тло ці святло?

Над табой зноў пануе

сіла чужая.

Ты жывеш, Беларусь?

Ці табе ўсё адно,

як твой шлях вызначаюць,

хто твой лёс вырашае?

Ты жывеш, Беларусь?

Мы, твая кроў і плоць,

траякроць зноў

на плошчы пракрычалі,

што жыве Беларусь,

пракрычалі шматкроць —

$$$$хто ў надзеі,

$$$$$$$$хто ў гневе,

хто у адчаі.

І ў тым хоры звінеў,

як вясновы капеж,

голас чысты, празрысты, юначы.

Значыць, ты, Беларусь,

не змярцвела, жывеш?

Не гучаў бы той голас іначай?..