Читать книгу Жыцьмем - Анатоль Вярцінскі - Страница 7

Вечар згушчаецца за акном.

Чуюцца ўнукавы ціхія слоўцы:

«Дзеду, пабудзь ля мяне перад сном,

дзеду, пагладзь мяне па галоўцы».

Вярнуўся са школы, пытанне ў вачах.

Пытанне пра сцяг бел-чырвона-белы…

«Мы летась вучылі, што князь наш быў смелы:

павязку сарваў ён, і ўзняў, як сцяг,

і воінаў зноў павёў за сабой,

і стаў уцякаць пераможаны вораг…

Чаму ж пра той сцяг дрэнна гавораць,

калі мы тады выйгралі бой?»

Вечарам – той жа размовы працяг:

«Чаму не ўсе любяць прыгожы наш сцяг?

Ён сёння прысніцца мне, я ведаю…

Пагладзь па галоўцы мяне, дзеду».