Читать книгу Жыцьмем - Анатоль Вярцінскі - Страница 16

Іронія лёсу. Грымаса лёсу…

Чаго ж ты іранізуеш, лёс?

Ты ж сам дараваў нам такі воз:

калёсы ёсць – няма атосаў,

атосы ёсць – прапаў хамут…

Чаго ж грымаснічаць ўжо тут?