Читать книгу Жыцьмем - Анатоль Вярцінскі - Страница 20

Папа рымскі просіць даравання.

Папа кленчыць каля ўкрыжавання, —

згадвае Ісусаў запавет…

Слухае і бачыць цэлы свет.

Чуе, пэўна, і мая краіна.

Боль кальнуў маю душу раўніва,

калі я пачуў тую імшу.

Устрывожыў боль маю душу.

Хто і як: з амбону, ці на пляцы,

галаву схіліўшы пры распяцці,

на вачах сусвету ўсяго, —

да народа звернецца майго?

Ды прамовіць у глыбокай скрусе:

«Выбачайце, людзі Беларусі!

Бачыць Бог і сын яго Ісус:

Просім даравання, беларус!

Просім даравання за ўсе беды,

за падман і крыўды, што ты зведаў,

за знявагу, здзекі і разбой,

што ўчынялі злыдні над табой».

Мы ці дачакаемся такога?

Калі не – то на якога Бога

можам спадзявацца мы тады?

Можа, толькі на сябе, браты!

Папа рымскі просіць даравання.

Папа кленчыць каля ўкрыжавання.

Промень міласэрнасці не згас…

Хто папросіць даравання ў нас?

I калі надыдзе гэты час?