Читать книгу Uit die beek 2020 - Barend Vos - Страница 77

Die Bouer

En ons is sy huis as ons maar net met moed en oortuiging bly vashou aan wat ons hoop (v. 6).

Die Hebreërsskrywer is deurentyd op ’n missie om sy eerste lesers, die Christene met ’n Joodse agtergrond, daarvan te oortuig dat Jesus as ’t ware die “voltooiing” van die Ou-Testamentiese gebruike is. Jesus is soos die hoëpriester, net baie meer (vgl. Heb 5:10). Hy is soos die offerlam, net onmeetlik groter (vgl. Heb 9:14). En hier: Hy is “groter heerlikheid waardig geag as Moses”.

Ons het lankal vasgestel dat die Hebreërsboek ’n brug probeer bou tussen die oue en die nuwe, veral vir dié wat eersgenoemde met moedersmelk ingekry het. Hulle sal ’n groot geloofsprong moet maak, en die skrywer weet dit. Daarom sy noukeurige verduideliking en die baie besonderhede.

Ons wat met die Nuwe Testament grootgeword het, verstaan nie sonder meer al die verwysings nie. Straks vind sommige die terugblaaiery na die Ou Testament uitputtend en gryp dan na ligter strooihalms, die bekender beelde.

Soos dié een oor God se huis. Ons het tog reeds by Paulus gehoor dat ons saam opgebou word as ’n geestelike huis waarin God woon (vgl. Ef 2:22). En by Petrus oor die lewende stene, óns, wat ons tot ’n geestelike huis moet laat opbou (vgl. 1 Pet 2:5).

Die Hebreërsskrywer sê ons is reeds God se huis – as ons aan die hoop bly vashou. Die hoop op die Bouer wat ons reeds raakgevat en ingebou het. Die Sterke wat asseblief tog nie sy stene sal lê en dan omdraai en hulle so los nie.

Ja, ons hoop is op Hom om ons op ons plek te hou. Hy wat ons ’n plek in sy huis gegee het, Hy ken ons geneigdheid om onder die geringste druk te swig, om sommer te verkrummel.

____________________

Hou my vas, Here. Steun en stut my, u huis se brose steen.