Читать книгу Uit die beek 2020 - Barend Vos - Страница 78

Geseëndes

Kyk, so word die man geseën wat die Here dien (v. 4).

Voorspoed en seën. ’n Huis met ’n vrou, seuns om jou tafel. En ’n lang genoeg lewe om ook jou kleinkinders te sien. Só weerklink hierdie pelgrimslied in die heuwels rondom Jerusalem. Mooi, nè? Aanstons gaan die sangers boonop die tempel in die oog kry – en dan moet jy hulle hoor!

Só kom die ou Israeliete in die regte stemming vir die groot fees wat op hulle wag. O goedheid Gods, hier nooit volprese!

Ek kan my wel verbeel dat daar in hierdie geselskap ’n mens of twee was wat nie met soveel oorgawe gesing het nie. Dalk het hy (en straks was dit ’n sy) glad nie gesing nie. Dalk bloot weggekyk om die trane weg te steek as die ander oor ’n lewensmaat jubel. En oor ’n huis vol kinders.

En dalk het daar ’n klein, private opstand teen God in die hartseer gemoed gebroei: Here, wat van my? Dien ek U nie goed genoeg nie? Is ek ’n vergeefse doener van u wil? Naïef? Goedgelowig?

Dit is helaas die probleem met soveel psalms in hierdie bundel: Ons sukkel soms met die Godsbeeld wat daarin weerspieël en dikwels besing word. Psalm 23 is maklik om te sing en te bid en met oortuiging te glo. Eweneens Psalm 121. Ja, kyk gerus op na die berge, en weet waar jou hulp vandaan kom.

Maar my seëninge, Here? Waar gaan dit vandaan kom? Waar is die sielsgenoot oor wie die ander so sing? En die kinders?

Durf ek hoop op ’n lang lewe? Is dit die één vers wat ek maar mýne kan maak?

____________________

Vergewe my as “prys die Heer” so sukkelend uit my mond kom. Hoor my sug, Here, en seën my tog ook.