Читать книгу Nowa Historia Meksyku - Erik Velasquez Garcia - Страница 64

Zdobycie Meksyku dodało skrzydeł projektowi politycznemu konkwistadorów, którzy ustawili się w pozycji dziedziców imperium Mexików. Zgodnie z tą interpretacją Cuauhtemoc oddawał Hiszpanom nie tylko własne altepetl, ale i całe imperium. To otwierało drogę do usankcjonowania nowej rzeczywistości politycznej i zrodziło ideę „Królestwa Nowej Hiszpanii” jako prawomocnego sukcesora „imperium Motecuhzomy” (tzn. Trójprzymierza). Nowa konstrukcja polityczna okazała się jeszcze bardziej rozległa niż jej rzekoma poprzedniczka, ponieważ obejmowała prowincje wcześniej niezależne, np. ośrodki Tlaxcalteków, które jednak w nagrodę za wsparcie zyskiwały pewne przywileje i specjalną rangę polityczną. W praktyce losy konkwisty zależały od podporządkowania przywódców każdego altepetl, ale wypracowana przez Mexików infrastruktura gospodarczo-polityczna, a zwłaszcza imperialna aura, była nie do pogardzenia. Hiszpanie zatem urządzili się właśnie w Mexico-Tenochtitlan, w samym centrum dawnego imperium, zachowując nawet nazwę miasta.

Zgodnie ze swoim projektem konkwistadorzy zdecydowali się odbudować, a zarazem przebudować pokonane i zniszczone miasto (ignorując problemy związane z jego położeniem na jeziorze) i ustanowić tam stolicę Nowej Hiszpanii. Jednak rzeczy nie miały zmienić się w takiej skali, jak to zapewne sobie wyobrażamy. Po pierwsze, adresat danin miał być, z geograficznego punktu widzenia, ten sam. W niejednym altepetl na pewno pojawiło się rozczarowanie, gdy uświadomiono sobie, że nie taki miał być skutek sojuszu z Hiszpanami. Mexico-Tenochtitlan miało zostać pokonane. I zostało, Hiszpanie jednak podbili Mexico-Tenochtitlan, nie pokonując go i niszcząc, ale je zawłaszczając. Paradoksem konkwisty było to, że miastu zdobytemu natychmiast przywrócono pozycję miasta zdobywców.