Читать книгу Каеннар сары иде - Хәсән Туфан - Страница 12

Беренче кат күрәм сезне, кырлар,

Сезне, кешеләр, сезне, гөлләрем.

Кояш кына иске таныш монда,

Кояш кына, кадерлеләрем.

Сәлам алып килеп кайлардандыр,

Хәбәр китереп гүя бу якка,

Җылы җилләр үтә юл аркылы,

Йомшак кына кагылып куакка.

Беренче һәм соң кат күргән кебек

Карап килдем бу киң дөньяга:

Гөлчәчәкләр калгып утыралар

Кырлардагы җылы юлларда…

Кемнәр мине монда китерделәр,

Шундый иске, изге далага?

Бәлки, алар яман кешеләрдер дә…

Юк үпкәм, юк минем аларга.

Кул куйдырды миңа кырыс язмыш

Көн итәргә мәңге еракта…

Мин яп-ялгыз әле, таныш түгел

Бер чәчәк тә, хәтта куак та…

Әй, даһилык даулап һәрбер чатта

Һәйкәлләргә менгән Нероннар.

Кайда сезнең даулап исән чакта

Мәңгелектән алган урыннар?

Арынып ул салкын алкышлардан,

Сафланыр, дим, беркөн җир йөзе –

Иң ирекле мәхәббәттән төзелә

Чын һәйкәлнең һәрбер кирпече…

Тик мин булмам. Ә сез җитәрсез ич

Ул көнгә дә, җилләр, гөлләрем.

Тапшырсагыз минем сәламемне

Илкәемә, кадерлеләрем?!