Читать книгу Piketty i co dalej? - Группа авторов - Страница 32

W Kapitale w XXI wieku Piketty sięga po model wzrostu, by za jego pomocą wyjaśnić zależność między spowalaniającym wzrostem gospodarczym a udziałem dochodów z kapitału w dochodzie narodowym. Według proponowanego przez niego modelu niższa stopa wzrostu gospodarczego zwiększa wartość współczynnika kapitału do produkcji, a wzrost wartości tego współczynnika przekłada się na wzrost udziału dochodów z kapitału w dochodzie narodowym, o ile elastyczność substytucyjności kapitału i pracy wynosi więcej niż 1. Następnie Piketty szacuje tę elastyczność na poziomie istotnie wyższym niż 1, posługując się w tym celu historycznymi względnymi zmianami wartości współczynnika kapitału do produkcji oraz udziału dochodów z kapitału w dochodzie narodowym.

Przyjęta przez Piketty’ego strategia identyfikacji zakłada przyjęcie bardzo ważnego założenia dotyczącego technologii – że technologia wzmacniająca kapitał AK utrzymuje się na niezmiennym poziomie albo nie jest skorelowana ze zmianami wartości współczynnika kapitału do produkcji. Szacunki z wykorzystaniem zagregowanego szeregu czasowego, które rozluźniają to założenie, czyli dopuszczają wpływ zmiany technicznej, przynoszą wartości elastyczności niższe niż 1 i znacznie niższe od szacunków Piketty’ego. Szacunki elastyczności substytucyjności w skali mikro również okazują się istotnie niższe niż 1. Model agregacyjny, który pozwala na podstawie szacunków mikro oszacować elastyczność w ujęciu makro, także daje wartości niższe niż 1. Oznacza to, że podawane przez Piketty’ego wyjaśnienie dla malejącego udziału dochodów z pracy w dochodzie narodowym prawdopodobnie nie jest poprawne.

Dwa alternatywne wyjaśnienia tego zjawiska to globalizacja i postęp technologiczny zmniejszający zapotrzebowanie na pracę. Szeroki wybór danych, w tym informacji na temat różnic między branżami i lokalnymi rynkami pracy, wskazuje, że na spadek udziału dochodów z pracy w dochodzie narodowym Stanów Zjednoczonych wpływ miało nasilenie wymiany handlowej z Chinami. Najprawdopodobniej mamy tu do czynienia z większą liczbą mechanizmów. Producenci intensywnie korzystający z pracy mogą wyjść z rynku, ograniczyć działalność, zmienić ofertę albo zmienić stosowane praktyki pracy.

Najnowsze informacje na temat postępu technologicznego skłaniają do wniosku, że wprowadzenie technologii automatyzacyjnych spolaryzowało rynek pracy, zmniejszając zapotrzebowanie na pracę rutynową, zastępowalną nowymi technologiami, oraz zwiększając zapotrzebowanie na pracę abstrakcyjną, wobec której nowe technologie pełnią funkcję komplementarną. Natomiast brakuje jednoznacznych danych, które potwierdzałyby, że automatyzacja przekłada się na ogólny spadek udziału dochodów z pracy w dochodzie narodowym. W przypadku wewnętrznego postępu technologicznego spadek udziału dochodów z pracy w dochodzie narodowym może ulec odwróceniu. W celu poznania zależności między technologią a udziałem dochodów z pracy w dochodzie narodowym potrzebne są dalsze badania.

Wszystkie opinie i wnioski wyrażone w tym tekście są opiniami i wnioskami autora. Chciałbym podziękować kilku osobom za ich uwagi – to: Chris Adams, Miguel Leon-Ledesma, Eric Nielsen, Ezra Oberfeld, Dave Schmidt, Marshall Steinbaum i Nathan Wilson.