Читать книгу Piketty i co dalej? - Группа авторов - Страница 40

Daina Ramey Berry

Historyk Daina Ramey Berry odnosi się do charakterystyki niewolnictwa zawartej w Kapitale w XXI wieku oraz tezy, jakoby niewolnicy stanowili po prostu jedną z form kapitału, która zniknęła w momencie emancypacji, ustępując miejsca innym jego postaciom. Berry twierdzi, że niewolnictwo stanowiło zjawisko powszechne dla całej gospodarki – że bynajmniej nie ograniczało się wyłącznie do działalności rolniczej prowadzonej na plantacjach. Wykazuje, że również korporacje i instytucje miejskie posiadały niewolników, którzy w związku z tym stanowili element współtworzący infrastrukturę publiczną oraz składnik dziedzictwa dużych instytucji non-profit. Poza tym jako przedmiot handlu uczestniczyli w podtrzymywaniu systemu finansowego, który później zadecydował o ostatecznym kształcie kapitalizmu. Berry twierdzi więc, że nie da się zrozumieć roli kapitału w XIX, XX i XXI wieku bez adekwatnego uwzględniania kwestii niewolnictwa – czego jej zdaniem w Kapitale w XXI wieku zabrakło.

Wiosną i latem 1848 roku Southern Railroad Company kupiła od właścicieli z Wirginii osiemdziesięciu dwóch pracowników niewolniczych, aby dokończyć drogę transportową, która miała usprawnić wymianę handlową między Górnym a Dolnym Południem (por. rysunek 6.1). Od maja do lipca firma wydała 46 398 dolarów na niewolników płci męskiej (n = 66, co się przekłada na 80,5 procent) i żeńskiej (n =16, czyli 19,5 procent). Juliet E. Washington, właścicielka niewolników z Richmond w stanie Wirginia, sprzedała firmie dwudziestosześcioletniego Phila w dniu 15 maja za 600 dolarów, uprzednio zapewniając, że nie stanowi on przedmiotu żadnych innych roszczeń i że jest „sprawny i zdrowy”. Oprócz ceny i wieku Washington wskazała również kolor skóry Phila („czarny lub brązowy”) i podała, że ma około „5 stóp i 3½ cala wzrostu” oraz bliznę „na prawej ręce między kciukiem a palcem wskazującym”. Tego dnia do Phila dołączył również inny niewolnik, którego właściciel sprzedał za tę samą cenę, pomimo nieco młodszego wieku. Scipio miał dwadzieścia dwa lata, „żadnych znaków szczególnych”, mierzył 5 stóp i 2½ cala. Wśród kobiet sprzedanych Southern Railroad Company znalazły się Nancy, Adaline, Lucy, Ann, Jane i Eliza. Czasem niewolników sprzedawano parami. Tak było w przypadku sióstr Caroliny i Harriett oraz w przypadku Juliet Ann i Henry’ego, matki i syna137. Przez trzy miesiące właściciele z Wirginii sprzedawali firmie wybranych niewolników do pracy przy oczyszczaniu i wyrównywaniu terenu, kładzeniu torów, a także przy gotowaniu, sprzątaniu i ogólnej obsłudze kwitnącej branży kolejowej. Tego typu transakcje zawierano w najlepsze jeszcze w czasie wojny secesyjnej, a nawet później, gdy wyzwoleńcy szukali płatnego zajęcia138.

Dlaczego to takie ważne, że amerykańska firma kolejowa posiadała niewolników? I jaki to ma związek z Kapitałem w XXI wieku Thomasa Piketty’ego? Otóż odpowiedzi na te pytania dotykają problemu definicji.