Читать книгу Choroby zakaźne i pasożytnicze - Группа авторов - Страница 26

Dokonując wyboru antybiotyku do terapii empirycznej (do czasu uzyskania wyniku badania mikrobiologicznego), należy uwzględnić:

• wiek pacjenta i postać zakażenia (ognisko pierwotne), które w dużym stopniu determinują etiologię;

• ciężkość zakażenia, która decyduje o pilności i agresywności wdrażanego leczenia (m.in. o wyborze monoterapii lub leczenia skojarzonego i sposobie podawania antybiotyków);

• wcześniejsze wyniki badań mikrobiologicznych, w tym ew. kolonizację patogenem alarmowym – zakażenie często poprzedzone jest kolonizacją, ale wykrycie określonego drobnoustroju kolonizującego nie jest równoznaczne z ustaleniem czynnika etiologicznego (konieczna jest pełna diagnostyka z pobraniem właściwego materiału; tym niemniej, jeśli u pacjenta skolonizowanego groźnym/opornym patogenem, np. MRSA, rozwinie się zakażenie, w leczeniu empirycznym należy zastosować antybiotyk aktywny wobec tego drobnoustroju);

• wrażliwość drobnoustrojów w środowisku chorego – istotna jest zarówno znajomość trendów w kraju (np. dane na temat oporności patogenów izolowanych z zakażeń inwazyjnych dostępne są na stronach internetowych ECDC, w bazie EARS-NET), jak i stałe monitorowanie oporności na poszczególnych oddziałach szpitala;

• wcześniej stosowane antybiotyki;

• właściwości farmakokinetyczne i farmakodynamiczne antybiotyków;

• wydolność nerek i wątroby;

• potencjalne interakcje, reakcje alergiczne i działania niepożądane.