Читать книгу Choroby zakaźne i pasożytnicze - Группа авторов - Страница 42

W zależności od lokalizacji zakażenia grzybicze można podzielić na powierzchowne (obejmujące skórę i błony śluzowe), narządowe (układowe) oraz zlokalizowane (np. rogówka oka). Zakażenia układowe często przebiegają z zakażeniem uogólnionym i fungemią.

Rozwój zakażeń drożdżakami i grzybami pleśniowymi jest zależny od wielu czynników. Głównie od zaburzeń funkcji układu odpornościowego, istniejącego procesu chorobowego, jakości środowiska zewnętrznego oraz stosowanych metod leczenia. Jedne z ważniejszych czynników sprzyjających rozwojowi grzybicy stanowią długotrwała neutropenia < 0,5 × 10⁹/l oraz zaburzenia funkcji neutrofilów (np. przewlekła choroba ziarniniakowa) i limfopenia CD4+ (np. w AIDS). Innymi czynnikami, poza wrodzonymi i nabytymi deficytami odporności, mogą być radio- i chemioterapia stosowane w chorobach nowotworowych, uszkodzenie skóry i błon śluzowych, a także przewlekłe przyjmowanie glikokortykosteroidów, leków immunosupresyjnych czy antybiotyków. Ponadto zakażeniom grzybiczym mogą sprzyjać cewniki dożylne, zabiegi chirurgiczne w obrębie jamy brzusznej i klatki piersiowej oraz niewydolność i zaburzenia funkcji narządów w przebiegu wielu chorób (np. cukrzyca, przewlekła obturacyjna choroba płuc). Największą grupą ryzyka są noworodki i osoby starsze. Częstość grzybic układowych po przeszczepach allogenicznych komórek krwiotwórczych może wynosić 10–20%, a w przypadku terapii pacjentów w ostrych białaczkach – 10%. Śmiertelność w grzybicach narządowych sięga 30–70%.

Spośród około 250 000 opisanych gatunków grzybów (szacowana liczba gatunków wynosi od 3,5 do 5,1 miliona) tylko około 200 można powiązać z chorobami grzybiczymi u ludzi. Wiedza dotycząca mechanizmów patogenetycznych infekcji grzybiczych pozostaje ograniczona.