Читать книгу Choroby zakaźne i pasożytnicze - Группа авторов - Страница 31

Po uzyskaniu wyniku badania mikrobiologicznego i jego właściwej interpretacji antybiotykoterapię należy skorygować, wybierając lek o najwęższym spektrum i najlepszej aktywności wobec czynnika etiologicznego (uwzględniając omówione wyżej właściwości PK/PD). Aktywność antybiotyku wyraża się jako stosunek wartości granicznej lekowrażliwości danego drobnoustroju na określony antybiotyk (w Polsce obowiązują kryteria lekowrażliwości EUCAST) do rzeczywistej wartości MIC. Im wartość MIC jest niższa od wartości granicznej lekowrażliwości, tym aktywność antybiotyku wyższa. Należy pamiętać, że w zakażeniach wywoływanych przez Streptococcus pyogenes antybiotykiem z wyboru jest penicylina, a w zakażeniach powodowanych przez gronkowce złociste wrażliwe na metycylinę (MSSA) kloksacylina lub cefazolina. Skuteczność wankomycyny w zakażeniach MSSA jest mniejsza niż β-laktamów, w związku z czym należy ją zarezerwować do terapii zakażeń wywoływanych przez oporne bakterie Gram-dodatnie, takie jak MRSA, MRCNS czy enterokoki oporne na ampicylinę. W zakażeniach wywoływanych przez pałeczki Gram-ujemne należy ograniczyć stosowanie karbapenemów wyłącznie do sytuacji, w których nie ma innych opcji terapeutycznych (szerokie stosowanie tych leków powoduje dramatyczny wzrost oporności wśród pałeczek niefermentujących Pseudomonas i Acinetobacter oraz bakterii z rodziny Enterobacteriaceae, zwłaszcza Klebsiella). Z kolei antybiotyków takich jak kolistyna i ryfampicyna nie należy stosować w monoterapii ze względu na szybką selekcję oporności.