Читать книгу Choroby zakaźne i pasożytnicze - Группа авторов - Страница 29

Ze względu na ryzyko narastania oporności związane ze zbyt niskimi stężeniami antybiotyków (tzw. stężenia subinhibicyjne) zaleca się ich stosowanie w maksymalnych dawkach. W zakażeniach o ciężkim przebiegu początkowo podaje się antybiotyki parenteralnie, a po uzyskaniu poprawy można przejść na leczenie doustne (tzw. terapia sekwencyjna). Terapia doustna zmniejsza ryzyko zakażeń związanych z linią naczyniową i skraca czas hospitalizacji. Do leków o doskonałej biodostępności, których stężenie w surowicy krwi po podaniu doustnym jest niemal takie samo jak po podaniu dożylnym, należą fluorochinolony, linezolid, ryfampicyna, TMP/SMX, metronidazol i flukonazol.

Ze względu na opisane wyżej właściwości PK/PD w ciężkich zakażeniach antybiotyki β-laktamowe (takie jak piperacylina/tazobaktam, ceftazydym czy meropenem) oraz linezolid i wankomycynę lepiej jest podawać w ciągłym/wydłużonym wlewie dożylnym, co zwiększa prawdopodobieństwo utrzymania odpowiedniego stężenia leku przez cały okres terapii. Aminoglikozydy natomiast należy podawać w pojedynczej wysokiej dawce dobowej, co zapewnia wyższe stężenie maksymalne, od którego zależy skuteczność i niższe stężenia progowe wpływające na toksyczność.