Читать книгу Choroby zakaźne i pasożytnicze - Группа авторов - Страница 28

Decyzja o wyborze monoterapii lub terapii skojarzonej powinna być uzależniona od postaci zakażenia i jego ciężkości oraz ryzyka udziału bakterii antybiotykoopornych. Celem leczenia skojarzonego jest poszerzenie spektrum aktywności, uzyskanie efektu synergicznego i zmniejszenie prawdopodobieństwa selekcji szczepów opornych. Wskazania do zastosowania leczenia skojarzonego istnieją u pacjentów z ciężką sepsą lub wstrząsem septycznym, neutropenią lub innym zakażeniem o ciężkim przebiegu, w którym istnieje duże prawdopodobieństwo oporności. Przykład stanowi sytuacja, gdy spodziewanym czynnikiem etiologicznym zapalenia płuc u pacjenta sztucznie wentylowanego są oporne pałeczki Pseudomonas lub Acinetobacter, na co może wskazywać wcześniejsza kolonizacja dróg oddechowych lub lokalna epidemiologia oddziału. Leczenie skojarzone należy też rozważyć u pacjenta z pozaszpitalną sepsą lub zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych, u którego istnieje duże ryzyko zakażenia szczepem Streptococcus pneumoniae niewrażliwym na cefalosporyny III generacji, co wynika z epidemiologii tych zakażeń w Polsce.