Читать книгу Dietetyka kliniczna - Группа авторов - Страница 55

Populacja osób starszych jest heterogenna. Wynika to nie tyle z indywidualnego tempa procesu starzenia, ile przede wszystkim z występowania innych, przewlekłych procesów chorobowych (prowadzących do zaburzeń funkcji narządów) oraz pobierania innych leków i suplementów diety przez poszczególne osoby. Ryzyko niesprawności funkcjonalnej narasta nie tylko wraz z wiekiem, ale także z liczbą występujących chorób. Dodatkowo w późnej starości znaczenie dla występowania i przebiegu chorób ma czynnik psychospołeczny (przynależność do grupy, zainteresowanie własną osobą, poczucie użyteczności dla społeczeństwa), ponieważ np. uczucie osamotnienia u osoby starszej, mimo braku realnych wykładników samotności, sprzyja występowaniu niedożywienia.

Wśród czynników ryzyka występowania wielu chorób wieku starszego (np. cukrzycy, niedożywienia, osteoporozy czy miażdżycy) wymieniana jest nieprawidłowa dieta, dlatego w przypadku ich rozpoznania, poza rekomendacjami leczenia farmakologicznego, znaczenie ma właściwa dietoterapia. Dobrze scharakteryzowana jest dietoterapia m.in. zaburzeń przewodu pokarmowego, np. choroby refluksowej przełyku (gastroesophageal reflux disease, GERD), choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy czy biegunek i zaparć. Choroby te nigdy nie są konsekwencją normalnego starzenia; do ich wystąpienia potrzebne są dodatkowe czynniki wywołujące. Dla wielu innych schorzeń typowych dla zaawansowanego wieku zagadnienia dietoprofilaktyki i dietoterapii należą do szeroko dyskutowanych kwestii. Są to np. zaburzenia funkcji poznawczych i choroba Alzheimera (również otępienie) czy choroba Parkinsona.