Читать книгу Dietetyka kliniczna - Группа авторов - Страница 57

Choroba Alzheimera jest zwyrodnieniową, postępującą i nieuleczalną chorobą ośrodkowego układu nerwowego, w której dochodzi do zaniku neuronów oraz zmniejszenia zawartości w mózgu substancji przekaźnikowych, czyli neurotransmiterów, zwłaszcza acetylocholiny, odgrywającej podstawową rolę w procesach pamięci. Uważa się, że w etiopatogenezie choroby Alzheimera odgrywają rolę czynniki neurochemiczne, immunologiczno-zapalne, genetyczne i środowiskowe, a penetracja czynników genetycznych jest zależna od wieku osoby obciążonej.

Otępienie może jednak powstawać również w mechanizmie innym niż neurodegeneracja, w związku z zaburzeniami ukrwienia OUN (tzw. otępienie naczyniopochodne). Zaburzenia te mogą być związane np. z istnieniem zawałów mózgu, w przebiegu zaburzeń rytmu serca czy nadciśnienia tętniczego lub zmian miażdżycowych tętnic doprowadzających krew do mózgu. Przyczyną mogą być też np. krwotoki śródmózgowe lub podpajęczynówkowe, a także inne choroby naczyń, takie jak zapalenia tętnic. Obecność zmian naczyniowych u chorych z chorobą Alzheimera przyspiesza postęp choroby.

Dietoterapia jest ważnym elementem postępowania u chorych z zaburzeniami funkcji poznawczych i chorobą Alzheimera, a dietoprofilaktyka ma znaczenie w ich zapobieganiu. Modyfikacje w zakresie diety mogą bowiem opóźnić wystąpienie zaburzeń i korzystnie wpłynąć na tempo narastania zmian. Rolą dietetyka, poprzedzającą wdrożenie modyfikacji diety, jest dokładna ocena sposobu żywienia pacjenta przy zastosowaniu np. dzienniczka bieżącego notowania. Postępowanie takie umożliwia wyrównanie ewentualnych niedoborów mikro- i makroskładników. Dietetyk powinien także pamiętać o sprawdzeniu potencjalnych niedoborów żywieniowych (wykonanie odpowiednich badań laboratoryjnych).