Читать книгу Сайланма әсәрләр / Избранные произведения - Нури Арсланов - Страница 78

Син салкында җылы кояш төсле,

Эссе көндә – җилдәй җиләс син.

Көзге урманымны бизәп торган

Зифа буйлы янар миләш син.

Венерадай коеп җуйган сының –

Бер каравы сиңа бер гомер…

Аһ, бу күзләр, синең гүзәллеккә

Сокланудан туяр микән бер!

Тирә-якта җимеш агачлары,

Урман, болын, Идел сулары…

Күзләремә матур күрсәтәсең

Тик син генә бизәп шуларны.

Чибәрләр азмыни бу дөньяда:

Тирә-юньдә, күрше-күләндә…

Юк булалар ләкин алар кинәт,

Синең сының алга килгәндә.

Димәк, синдә мин эзләгән җәүһәр,

Миңа кирәк җырның кыллары…

Сиңа карап җанның яшәргәне,

Флейтадай уйнап торганы!