Читать книгу Su üzərində bahar - Rəfail Alı oğlu Tağızadə - Страница 16

Hər şey,

hər şey

boğur səni.

İçindəki adam boğur,

çölündəki adam boğur,

havan boğur, hissin boğur.

Aralıqda o vurnuxan

düşüncələr nələr doğur?

Bir sakitlik olacaqmı

içindəki, çölündəki

bu savaşdan?

Sual yağır yağış kimi.

Ağacdakı yarpaqlar da

baxır sənə baxış kimi:

Səni yoran ağrılara

nə vaxtadək dözəcəksən?

Bilirəm ki,

əvvəl-axır bezəcəksən.

Səni boğan o dərdləri

bir «ah» ilə çıxart getsin.

Ötən ötsün, itən itsin.

Öz-özünü sən boğmasan

kimsə səni boğa bilməz,

səndən səni doğa bilməz.

Yaşamaqçün

doğ özündən təzə adam.

Səni boğan aralıqdan,

qovğalardan

birdəfəlik azad ol tam.

«Yeni həyat,

yeni adam —

bundan sonra

göy doğduğu

bir övladam».

Ya da de ki:

«bu dünyaya tamam yadam»,

ya da çığır için boyu:

«burax məni yolayrıcı,

burax gedim.

Mən də buyam».

Ya da yaşa belə.

Yaşa belə, dözənəcən,

öz-özünü üzənəcən…