Читать книгу Su üzərində bahar - Rəfail Alı oğlu Tağızadə - Страница 19

Külək dağıdardı meşənin telin,

yarpaqlar gizlincə öpüşərdilər.

Sən baxıb üzümə gülümsəyərdin,

bilərdim, bilərdim, nə istəyərdin.

Arabir görünən aydan utanıb,

qoluma girərdin, üzüaşağı

gedərdik hardasa bir gizlin yerdə

dünyanın qəmindən uzaqlaşardıq…

Külək tellərini daraqlayardı,

külək məni yaman qabaqlayardı.

Mən səni köksümə sıxardım ki, bəs,

külək tellərini daraqlamasın,

yanımda o səni qucaqlamasın.

İndisə küləkdən yan qaçıram ki,

ötən günlərimi varaqlamasın,

çatıb məndən səni soraqlamasın.

Meşə həmin meşə, çəmən o çəmən.

Yenə yavaş-yavaş əsəcək külək.

Atılan püşklərin o tərs üzütək,

indi zamanımı günahkar bilək?!

O ay da gizlənib, yağacaq yağış.

Ağac görən kimə çətirin salmış?

Hardan yağdırıldı üstünə qarğış?

Sən harda qalmısan, a tənha qalmış?!

O axşam qaranlıq ayırdı bizi.

Qaranlıq gecədə işığa düşmüş

gözlərtək görmədik bir-birimizi.

Sən ayrı, mən ayrı, bu tək dünyada.

Harada qalmısan, indi harada?

1982