Читать книгу Poezje - Tadeusz Gajcy - Страница 10

Jest nade mną migotanie witraży.

Dymią książki dłoniom leniwym,

kolorowe, soczyste pejzaże

wyciekają jak senna oliwa.

Wyżej cień mój godzinę wydzwania.

Ściana płynie prosta jak struna —

będzie pieśń może gorzka i trudna,

ale pełna smutnego kochania:

Gdzieś, woskowa panienko,

gdzieś mi się podziała?

Ach, niedobre, niedobre żelazo

odebrało ruchliwość twym rękom

i języczek jak listek porwało.

I kosteczki o szpiku miękkim

wyłamało bez trudu jak słomkę;

a nie pójdzie z powagą i wdziękiem

konik z tobą ubrany w żałobę.

Nie opadną na deski z hukiem

krople święte, wonne i lekkie

i nie przyjmie posłanie smutne

w ciepłą trawę — nieśmiałej trumienki.

Cacy, cacy, siostrzyczko snów —

w środku miasta na skwerze pustym

zimny, płytki na dłoń-ci dół

dadzą — oczom otwartym i ustom.

Ileż słońc się przetoczy nad tobą,

ileż rzek się wyleje naraz,

zanim cisza przystanie jak obłok

nad ulicą świętego Łazarza.

A mówili: przeżyje, kto wierzy,

Kto nie wierzy, nie wypije i nie zje.

Śpią zuchwali na szczątkach oręża,

między nimi i fryzjer i rzeźnik.

Niechaj martwi ufają żywym:

kto nie wierzy — wszak także utonie,

ojca twego powiozą na Sybir,

matkę zgwałci — siostrzyczko — zły żołnierz.

Nie pocieszyć twych rzęs, pod którymi

teraz piasku dusznego nadmiar,

a śpiewałeś: wielbłądy w pustyni

po dwa serca noszą w swych garbach.

Jak powiedzieć ci pełniej i smutniej

o nizinie, gdzie płomień stał —

Po twych deskach uderza jak w lutnię

ziemia nocą ogromna i pyta:

czy znasz ten kraj?

Zna go szatan i szeptał z tajemnic...

głos mu drżał delikatny jak pióro.

O siostrzyczko mych snów

poco więcej ci wiedzieć —

Ty wybrałaś dolinę, a mnie każą górą

znów.