Читать книгу Мәхәббәткә генә ышанам… - Тамара Ганиева - Страница 16

Карагайдай иде минем әткәй,

Өрлектәй төз,

Күңел – болытта.

Тузар икән шундый пәһлеван да…

Кабырчыгы җанның, их, юка.

Әткәй-бахыр минем эре булды,

Әллә нинди малы бар кебек.

Сыеры да әнә йорт-курасы,

Кушаматы йөри эркелеп.

Йөк аты да иде минем әткәй,

Үз көченә генә ышанды.

Яратмады карак-елгырларны,

Үз итмәде әрсез куштанны.

Әткәйләрдән безгә мал юк инде…

Калмаса да шуңа көннәрем,

Тартмасыннан алдым бер пәкесен,

Әнкәемнең төсе – мендәрен.

Әткәемнән мирас – пәке калды,

Анысы да кайткан Германнан.

Фил сөякле сабы балавыздай,

Йөзе исә булат-металлдан.

Әй кызу да иде минем әткәй,

Иш-әшнәсе иде давылдан.

Льготалар сорап вакланмады,

Спонсоры булды авылның.

Әткәй белән әнкәй дөньясыннан

Орден-медаль калды,

Йолалар.

Мин дә чыдам,

Бурыч теләнчеләп

Йөрүчедән үзем оялам.

Баш астымда әнкәм мендәре дә

Әткәемнең трофей пәкесе.

Артык малым, артык даным да юк,

Таман гына булган хәтлесе.

Карагайдай иде минем әткәй,

Бәп-бәләкәй сылу әнием.

Үземә дә нәфес аздырмаган

Хәләл генә гомер телим мин.