Читать книгу Мәхәббәткә генә ышанам… - Тамара Ганиева - Страница 20

Текә апрель…

Синең бусагага

Ничәмә ел тими табаннарым.

Ни сәбәптән,

Чарасызлар итеп,

Шулай итеп егып салганнарың?

Салулауга салышкан йөк атын

Абындыру, апрель, егетлекме?

Күз-колаксыз калгач, күңелемне

Рәхәтләнеп назлау тереклекме?

Мин элекке түгел бит инде ул…

Аячәле!

Юашланып барам.

Пегасымны көндәш кебек күрсәң

Җәяүләрмен.

Екма.

Тугарылам.

Ичмасам, бер елны онытып тор,

Әй үзсүзле, апрель, үгез күзле,

Мине – синнән,

Сине миннән көнләп,

Чәкәштерәләрме әллә безне?

Ару гына йөреп ята идем,

Рәхәт чигеп язу-сызулардан,

Ошатмадың шуны.

Ятам менә.

Тып-тып йөгерә дәва тамырлардан.

Әнкәемне алып киткән булдың,

Каныктың да инде,

Каныктың да.

Ә мин сине бураннардан сөздем,

Чуагыңа бигрәк зарыктым да.

Бик ирәймә, апрель,

Минем әле

Дусларым күп: жәлли,

Айый торган.

Җәй, яз көтә –

Җандаш, күңелдәшләр,

Наз-чыбылдык,

Асыл чатыр корган.