Читать книгу Język i komunikacja. Wprowadzenie dla pedagogów - Anna Wileczek - Страница 12

Za Ferdinandem de Saussure’em język (langue) przyjęto postrzegać jako dwustopniowy system znaków służący do porozumiewania się danej wspólnoty językowej (por. de Saussure 2002; Polański 2003: 240–241). Tym samym język jest rozpatrywany jako kod, który należy do kultury i obok innych kodów znakowych służy do komunikowania znaczeń. Interdyscyplinarna nauka o znakach i kodach kulturowych to semiologia lub semiotyka. W XX w. rozwinął ją amerykański filozof Charles S. Peirce. Z kolei Charles W. Morris dokonał podziału semiotyki na trzy działy: semantykę – naukę o znaczeniu, syntaktykę – badającą formalne relacje zachodzące między znakami, oraz pragmatykę – zajmującą się relacją między znakiem, jego nadawcą oraz odbiorcą (interpretatorem), a w przypadku pragmatyki językowej także kontekstem, w którym owe relacje zachodzą (np. Morris 1971).

Skoro znak językowy można zestawiać z innymi znakami, którymi posługuje się człowiek w kulturze, należy najpierw zająć się dookreśleniem pojęcia znaku oraz językowej systemowości.