Читать книгу Die beginsel van stof - Breyten Breytenbach - Страница 24

die man loop deur die land

met onder ’n doek aan sy hand

iets wat lyk soos ’n kou:

hy sê dit is die wêreld

af en toe teen die aand se kant

gaan sit hy waar die wind nog brand

en dan is dit asof iets roer

en roekoer soos ’n sinkende son

onder die kleed

eendag het hy oplaas gestrand

teen die laaste skuinste van die labirint

waar boerinne en hul knegte

in kronkelende hangende tuine hand

in die hare staan en huil,

en die doek afgehaal

o god daar was ’n see en berge en sand

en bosse en stede van miljoene

krioelende mense met voetspore

en lyke in die beddens

en rook wat uit krematoriumskoorstene vlieg –

mens moet ’n gedig nooit te lank laat word nie