Читать книгу Wenkbrou - Deborah Steinmair - Страница 15

Aga skrik wakker. Sy ruik Jesse se wonderbaarlike reuk – rosy­nebrood en anys. Daar is ’n klop aan die deur.

Dis Suster Rut. Sy lyk vriendeliker vanoggend. Haar gelaat, die kleur van gepoleerde hout, het die sweem van ’n glimlag.

Aga waag ’n vraag: “Suster Rut. Die koerantberig het gesê die seun wat dood is se ma, Fumane – Jesse sê sy is Moeder Motle se aangenome dogter – is ook ’n lid van die … Volgelinge. Sy wou glo nie kommentaar lewer nie. Is Fumane dan ’n On­geskonde Suster? Is sy hier? Of waar is sy?”

“Agathe. As die koerante ons maar met rus wou laat. En hul feite juis hou. Hulle is leuenagtig en agtelosig. Fumane is wêrelds, geen Volgeling of Suster nie. ’n Goue ring in ’n vark se snuit, so is ’n vrou wat mooi is maar sonder beleid.”

Die vervlietende sweem van ’n glimlag is nou weg. “En sy kon onmoontlik geweier het om kommentaar te lewer; sy is reeds maande lank vermis. Hulle het sekerlik verwys na Moeder Motle wat haar nie sou verwerdig om met die pers te praat nie. Ons het hulle ieder geval nie naby haar toegelaat nie. Aanstons is hulle weer op ons drumpel om soos verhongerde roofdiere rond te snuffel oor die jongste sterfte.”

Jesse kom regop en sit haar hand op Suster Rut se skouer, sekuur. “Hoe gaan dit vandag met Moeder Motle? Sal sy bereid wees om met my te praat, Suster Rut?”

“Inderdaad. Ons Moeder het ontwaak. Haar gees is helder vandag. Volg my.” Sy draai haar rug op hulle. Dit lyk asof die oudiënsie teen haar sin en beterwete gaan geskied. Hulle glip blitsig hul swart gewade aan.

Moederowerste se kamer is groter, maar ook ontdaan van versiering. Dit ruik na gras, kamfer en bloekom. In die middel van ’n reusebed lê ’n groot lyf onder ’n wit deken. Net haar rustige gesig en pofferhande steek uit. Sy haal stadig asem. Sy moet baie oud wees, maar sy lyk heelwat jonger as Oumie. Sy is lieflik, met ’n vel soos fyn perkament, gepoleerde ivoor; haar gelaatstrekke Oosters. Sy is bleek soos ’n koninginby. Haar teenwoordigheid boesem ontsag in. Aga wens sy het geweet hoe om ’n kniebuiginkie te maak. Motle beteken “mooi”, het Jesse haar vertel.

Suster Rut sit Jesse se hand op die deken neer, langs Motle s’n. Sy praat sag: “Onse Moeder is nou blind, soos jy, Keneuoe. En die gehoor ook algeheel verswak. Moeg en in der dagen sat. Spreek duidelik.”

Jesse se een wenkbrou, die superbeweegbare een, is amper vertikaal. Haar onderlip bewe. Sy skuif haar hand tot teenaan die ou vrou s’n. “DIS EK, MOEDER MOTLE. RESPEK EN VREDE.”

Moeder Motle se stem is nog ferm: “Keneuoe. Kind van my hart. Engelstem. Ek wis altyd die seisoen sou aanbreek dat jy te­rugkeer. O blye dag. Jy is gestuur. Jy is die Gesant, die enigste Opvolger. Profeet wat Raaisels deurgrond. Bewaarder van Ge­heime­nisse, Lelietje-der-dalen. Herderin, die gekose een.”