Читать книгу Wenkbrou - Deborah Steinmair - Страница 22

Aga vat Jesse se hand en loop agter Consolation se flikkeren­de kers aan, die swart gang af.

Oumie se kamer ruik soos Moeder Motle s’n: na kamfer en bloekom. En verbleikte viooltjies.

Sy sit regop teen die kussings. Sy bewe. Aga sit Jesse se hand op hare. Toe sy begin praat, is haar stem yl, asof daar nie asem is om dit te dra nie. Aga en Jesse buig hul koppe na haar gesig toe. Sy fluister dringend.

“Rageltjie. Jy het einde ten laaste aangekom. Die Here weet ek het berou. Dis opgeteken in die boek van die lewe, dis ’n steen in my ingewande, ’n doring in my vlees, al die dae van my lewe. Vergewe my die jare wat die sprinkaan verwoes het, wat die kaalvreter en die afknyper verslind het, my kindjie. Dit was jou vader se uitsluitlike bevel. Geen kontak hoegenaamd. Hy was ’n ongenaakbare man. Ons huwelik was my eie vader se wens; ek is bloedjonk in die eg aan hom belo’. Ek had nie die moed om my eie kop te volg soos jy nie. My eggenoot het haar gruwelik misbruik van kindsbeen af. My roos. Sy was my enigste troos. Ek het haar seun liefgehad soos my eie, maar hy het sy vader se streke oorgeërwe. Die sondes van die vadere. Hulle is immer spuls soos bokkapaters en vol onrustige visioene. Die jong seun wat verdwyn het, is syne, by die owerspelige klimmeid Fumane, Jesébel en hoer van Babilon. Hulle het die jong seun gaan haal. By die inisiasieskool, soos ’n heiden.”

Jess haal diep asem. “Dis reg so, Moeder. Ek vergewe jou. Wie het hom gaan haal, die jong seun?”

Oumie sak terug, ’n kers wat uitgesnuif is. Haar oë val toe. Haar lyfie, ’n bondeltjie bene bedek met vel, is roerloos onder die deken. Sy het opgehou bewe. Net nie nog ’n sterfte nie. Aga begin voel soos Jessica Fletcher van Murder, she Wrote: net waar sy gaan, gaan mense dood.