Читать книгу Wenkbrou - Deborah Steinmair - Страница 8

Jesse stap reguit en sekuur deur toe. Haar gidshond, Die Neus, het nie saamgekom nie. Hy het mettertyd ’n lewe van sy eie begin lei, onafhanklik van hulle. Hy is so uitsonderlik briljant dat hy deesdae help om ander gidshonde op te lei. Hy verskyn gereeld op TV en kom net soms vir ’n naweek by Jesse en Aga kuier. Maar Aga is Jesse se oë. En Jess is Aga se kalmeermiddel. Dit werk goed. Jesse het lankal die rondawel se omtrek en die presiese posisies van die enkele meubelstukke gememoriseer.

“Ja?” Jesse se stem is ferm, maar beleefd.

“Wie is binne? Meld jouself asseblief aan?” Die stem aan die ander kant van die deur dra ’n sweempie misvloer, kraalvuur.

“Dit is ek. Ke nna Keneuoe. Sêsi?” sê Jesse eerbiedig.

Stilte, vir ’n hele paar tellings. Dan bars ululering los, ’n hele koor daarvan, en handegeklap. “KENEUOEEEEEEEE!”

Dan weer, waardig: “Waar is die sleutel, Keneuoe?”

“Ek weet nie. Ons is opgesluit. Voorlaasnag al.”

“Sowat,” sê die vrouestem. “Abraham het kom sê julle het by die stat vertoef. Ons het gedink julle is hoeka vort. Sonder om te groet. Gaan soek in die eetkamer, in die kleipotte, Suster Elisabet.”

“Is Mme Motle hier?” wil Jesse met haar oor teen die deur weet.

“Nee, Keneuoe, Onse Moeder is ongesteld. Sy is bedlêend, in die klipwoning. Ek is Rut. Jy sal my voorwaar nie onthou nie.”

“Rut, RUT! Van die populierbos. Van sing en speel. Ek ont­hou!” lag Jesse. “En waar is die Herder, Rut?”

’n Snakgeluid, dan dawerende stilte.