Читать книгу Сны аб Беларусi - Дзмiтрый Кудрэц - Страница 10

Вось чаго нiколi не рабiў,

Не таму, што я лайдак цi невук,

Я нiколi сена не касiў,

Проста не было ў тым патрэбы.

Вось чаго нiколi не хацеў.

Дык увесь свой век пражыць спакойна.

I таму спяшаўся i ляцеў,

Не сябруя часам з галавою.

Вось чаго нiколi не змагу,

Кiнуць кут, радзiмай што завецца.

Нават калi я адтуль збягу,

Назаўжды там сэрца застанецца.