Читать книгу Сны аб Беларусi - Дзмiтрый Кудрэц - Страница 24

Калi зноў апынюся не ў пашане,

Заблытаюся ў марах цi iлжы,

Напоперак няздзейсненным жаданням

Я буду жыць.

Калi зноў лес мне надышле нягоды,

Калi да справы сэрца не ляжыць,

Не гледзячы на тыя перашкоды,

Я буду жыць.

Парад бясконцых я не разумею:

Аб тым не думай, гэта не кажы!

I так, як мне патрэбна, як умею

Я буду жыць.

Калi ж i мой апошнi час настане,

I ў далечы растануць мiражы,

У сваiх вершах, казках i паданнях

Я буду жыць.