Читать книгу Сны аб Беларусi - Дзмiтрый Кудрэц - Страница 6

Я выдумаў краiну мрой,

Дзе ўсе яскрава i шыкоўна.

Ды на здзяйсненне мары той

У лесу не спытаў дазволу.

I ен (абразiўшысь на што?)

Са мною болей не сябруе.

Часам успомнiць i назло

Мне непрыемнасцi даруе:

– Жывi ў сваей краiне мар,

Ты гэтага жадаў калiсьцi.

Чаму ж ты столькi год запар

Узносiш мне свае малiтвы?

Хацеў ты славы, ўзнагарод?

А вынiку вось не прадбачыў.

Чаму ж мяне ты аднаго

Абвiнавачваеш у няўдачах?

Як не цурайся, не мiнеш

Добрую долю цi благую.

Ты на каленях прыпаўзеш

I я табе ўсе дарую.

Што ж тычыцца мрой дзiўных тых,

Без iх жыцце было б заганай.

Я iх выконваю заўжды,

Калi я нават не ў пашане.