Читать книгу Сны аб Беларусi - Дзмiтрый Кудрэц - Страница 17

Я не скаржусь на лес свой няўдалы.

Што мне дадзена, тым ганаруся.

Шчасця, радасцi, гора навалам.

Калi хочаш, з табой падзялюся.

Слезы – добра. Шанцуе – прыемна.

Як належнае гэта прымаю.

I тугу адганяю прэч спевам.

Калi хочаш, табе праспяваю.

На мой век уселякага досыць.

А калi табе штось не хапае,

То сваiм недарэчлiвым лесам,

Калi хочаш, з табой памяняюсь.