Читать книгу Сны аб Беларусi - Дзмiтрый Кудрэц - Страница 14

У жыццi я ўсе пазнаў i зведаў.

Шчасця i нягод досыць хапала.

Ўсе было – што трэба, што не трэба,

Ды душа штось большага чакала.

Вандраваў я па чужых краiнах

I блукаў па розных закавулках,

Каб знайсцi куток, што сэрцу мiлы,

Ды душа не ведала прытулку.

Навучыўся кiраваць я часам,

Ратавацца ад тугi i болю,

Дараваць усiм, усе, адразу,

Ды душы ўсе не было спакою.

Калi ж мой апошнi час настане,

I паклiча божанька ў нябесы,

Як належыць, як усiм прыстала,

Душа зноўку запярэчыць лесу.