Читать книгу Wolność emocjonalna - Judith Orloff - Страница 116

1 Brak pozytywnego kontaktu z innymi ludźmi lub poczucia wspólnoty. Tracisz przyjaciela lub małżonka, czujesz się wyobcowany z rodzinnego grona. Poszukujesz partnera, który mógłby z tobą tworzyć związek. Właśnie przeprowadziłeś się do nowego miasta i potrzebujesz choć odrobiny towarzystwa. Czasami poczucie samotności przemija (po paru miłych chwilach spędzonych z innymi), często jednak przechodzi w stan chroniczny. Samotność doskwiera czterdziestu milionom Amerykanów – w każdym razie tylu śmiałków gotowych jest się do tego przyznać. W swojej najbardziej złośliwej formie przybiera postać całkowitej izolacji od społeczeństwa – człowiek nie ma nikogo, z kim mógłby podzielić się swoimi prywatnymi uczuciami, z nikim nie utrzymuje bliskich relacji. Badania wykazują, że społeczna izolacja może zagrażać życiu, na podobnej zasadzie jak wysoki poziom cholesterolu czy otyłość.

2 Brak relacji duchowej. Chociaż relacje z drugim człowiekiem stanowią istotne i niezastąpione źródło wsparcia, za istotną przyczynę samotności uważam odłączenie się od ducha, czego możesz doświadczać – podobnie jak ja – na płaszczyźnie nie do końca materialnej. Bez względu na to, czy przebywamy akurat wśród ludzi, czy w samotności, nawiązanie kontaktu z duchem pozwala nam osiągnąć poczucie całości – osiągnąć stan, w którym wszystko jest naprawdę w porządku. Im silniej doświadczasz tego mocą swojej intuicji, tym głębsze jest twoje poczucie przynależności (oczywiście pod warunkiem, że pogłębiasz więź z samym sobą i innymi).

3 Temperament. Można by twierdzić, że każdy z nas rodzi się ze swego rodzaju upodobaniem do pewnego rodzaju emocji. Niektóre dzieci tuż po urodzeniu wyglądają na samotne, również niektóre przedszkolaki najlepiej się czują w kącie w samotności (w niektórych przypadkach wrodzona potrzeba zapewnienia sobie sfery osobistej może prowadzić do izolacji). Temperament determinuje indywidualne skłonności w zakresie doświadczania samotności.

4 Akceptacja własnej samotności. Ten rodzaj samotności świadczy o akceptacji szczerej i bogatej części własnego „ja”. Z egzystencjalnego punktu widzenia w istocie swej jesteśmy samotni – pomimo obecności innych ludzi, których możemy darzyć miłością. Nie wyklucza to oczywiście utrzymywania stałych kontaktów z siłą wyższą, a wskazuje raczej na autonomiczny charakter naszego rozwoju: przychodzimy na ten świat i opuszczamy go w samotności; tylko my ponosimy odpowiedzialność za własny rozwój, bez względu na to, w jak dużym stopniu życie złączy nas z innymi ludźmi. Elementem wolności emocjonalnej jest gotowość do uznania naturalnego charakteru samotności – nie w ponurym poczuciu porażki, ale ze świadomością oswabadzającej mocy tej wiedzy: jestem sam, ale znajduję dla siebie oparcie. Z tym poczuciem samotności nie należy walczyć, wystarczy uznać jego rolę jako jednego z odcieni naszej duszy, zapewniającego jej głębię, wypełniającego nas kreatywnością i empatią. Psychiatra Carl Gustav Jung, który większą część swojego dzieciństwa spędził w samotności na strychu, pisze, że to samotność właśnie otworzyła mu drzwi do świata snów i życia duchowego. Na przestrzeni wieków mistycy, artyści i jasnowidze czerpali z tego emocjonalnego źródła, aby jeszcze lepiej zrozumieć samych siebie, swoją pracę i cały wszechświat. Ty też możesz to zrobić.

Zanim rozpoczniesz proces trzeciej przemiany powinieneś dokonać oceny obecnego poziomu odczuwania samotności. Wykorzystaj quiz w celu ustalenia bieżącego poziomu jako poziomu bazowego, z którym będziesz mógł potem porównywać swoje dokonania w dziedzinie nawiązywania relacji. Dziesięć pytań pomoże ci stworzyć pewien obraz twoich emocji – emocji odczuwanych często, niekoniecznie zawsze. Tak jak zawsze, tak i teraz powinieneś podchodzić do siebie samego ze współczuciem – chcesz ustalić swój bieżący stan, aby przygotować się do drogi ku wolności. Nawet jeśli teraz doskwiera ci samotność, pamiętaj, że każdy czasem się z nią zmaga i że twoja sytuacja może ulec zmianie.