Читать книгу Өтерләр юк йөрәк тибешендә - Назиба Сафина - Страница 16

Мин сине көтеп утырдым, –

Ник килмәдең, ай-яй-яй…

Киләм диеп, вәгъдә биреп

Алдаламыйлар алай.

Мин, сине көтеп, чәй куйдым,

Эчәрбез, дип, бергәләп.

Ник кенә йөргәнсеңдер шул

Юри генә кергәләп?

Өмет сүнде, чәй суынды, –

Юк, эчмим салкын чәйне.

Ярый әле, сине көтеп

Уздырмаганмын җәйне.

Дәшкән булыйм, ни эшләр дип,

Тарткалап карыйсыңмы?

Уйный-уйный чәчләреңне

Һаман да тарыйсыңмы?

Алар күптән агарган шул, –

Яшь бара, ни хәл итик.

Әйдә инде, дөньясыннан

Шул килеш кенә китик.

Көзен агачның яфрагы

Кәүсәсенә ябышмый.

Дөнья шундый: күпләр китә,

Фанилыкта кавышмый.