Читать книгу Өтерләр юк йөрәк тибешендә - Назиба Сафина - Страница 5

Күк түшәге тишелгәндер, ахры, –

Түгелә дә түгелә кар, кар, кар.

Вата-кыра кар тауларын сөрә,

Урам караучылар елый зар:

«Тишелгәндер, тәки тишелгәндер,

Туктап торыр иде югыйсә.

Теләп, көтеп алган кармы шулай

Бер уйламый һаман юл кисә?»

Тракторлар ыгы-зыгы килеп

Өеп киткән була тагын да.

Ә кар ява тутырып ак ярларны,

Дөнья уйга баткан чагында.

Әй көрәшә кеше шул кар белән,

Ә ул берөзлексез түгелә.

Күпме тырышса да, кеше аны

Кире кайтаралмый күгенә…

Ә тиздән яз! Ярлар ничек чыдар? –

Көрәп ташлап булмый ташкынны.

Буаларны тотып калмак булып,

Тракторлар тагы мәш килер.

Ә су юлын табар, табар, табар! –

Шартлап сынар бозлар буада.

Гамьсез генә коела күк карлар,

Ә нинди көч шушы сүзсез генә

Изелеп, сөрелеп, себереп, туздырылып

Һәм тапталып яткан карларда!